” Değil mi ki her şey O’ndan ”
“Mülk gibi söz de,
ne senin ne benim.
Cümle gibi aşk da
ne senin ne benim.
Söz de,
aşk da,
ne benim ne senin.

Bir yaz sabahına doğan
ve su değdiğinde kokusunu salan
kırmızı sardunya,
ağustos göklerinde
başımın üzerinden geçen bulut,
mayıs gülü,
ışıklı nisan yağmuru
ne kadar Allah’tansa,
mülk gibi söz de ve aşk da
O’ndan.

“Sen” tahtına yazıcı
kimi oturtsa da,
beşerî bir sevgili ya da
cismanî bir aşk gibi görünen,
hiçbir yol
O’ndan özgeye çıkmıyor aslında,
“gönül tahtına
O’ndan özge sultan” olmuyor.

Değil mi ki her şey O’ndan,
Gidecek yer yok O’ndan başka.
Gelinen yer yok O’ndan başka.
İnsan o ki,
O’ndan başkasını sevemez
sevginin mahiyeti icabı,
O’ndan başkasını bilemez
bilginin mahiyeti icabı.

Işık ki tek kaynaktan dağılır,
ışığa yakın olan aydınlık,
uzakta kalan karanlıktır.
Her şeyin O’ndan olması, ve ışığın
tek kaynaktan dağılıyor olması
O’ndan başkasının bilinme ve
sevilme ihtimalini
tümden yok eder.

Kimi zaman sevdiğimizin
ne olduğunu bilmeden severiz.
Ve insan henüz neyi sevdiğini
bilmediği böyle zamanlarda
O’ndan başkasını sevdiğini zannedebilir:

Bir çiçeği, bir kuşu,
denizi, yağmuru,
gökyüzünü, yazıyı,
yazıyı yazanı, kalemi tutanı,
bir yaratılmışı hasılı.
Söz gelimi Leylâ Mecnun’u,
Şirin Ferhâd’ı,
Züleyha Yûsuf’u
sevdiğini zannedebilir.

Oysa sevmek, en fazla, neyi
sevdiğini fark etmek demektir
ve seven
biraz da neyi sevdiğini bilendir.
Çünkü ışığın kaynağı tektir ve kim
aydınlığının kendinden menkul
olduğunu iddia edebilir?

Her aşk O’na çıkar sonunda,
O’ndan başkasını sevmek
imkansız gibidir.
Seven neyi sevdiğini
bilse de bu böyledir,
bilmese de bu böyledir.

Bu yüzden değil mi ki kendini
kaybetmek gibi görünen aşk,
aslında kendini bilmek.
İstese de insan
O’ndan özgeyi sevme şansı yok.
Şans sözcüğü yok lügatlarda
bundan böyle,
O’ndan özgeyi sevme ihtimali yok.
Ve neyi sevdiğini bilenle
bilmeyen arasındaki fark sadece
bilmenin bilincinden ibaret .”

Nazan BEKİROĞLU